‘We hadden al groeiende wachtlijsten voor sociale woningen, nu is er ook een wachtlijst voor renovatie van sociale woningen. Het sociaal huisvestingsbeleid van minister Van den Bossche faalt en dreigt van kwaad naar erger te gaan’, zegt Vlaams Volksvertegenwoordiger Mercedes Van Volcem (Open Vld). Van Volcem ondervroeg de minister van Wonen tijdens het vragenuurtje in het Vlaams Parlement over het uitblijven van noodzakelijke renovatieprojecten in de sociale huisvesting.

‘De beelden van een wanhopige sociale huurder die na zes jaar wachten de handdoek in de ring wilde gooien, zeggen alles’, aldus Mercedes Van Volcem.‘Onze fractie achtte de problematiek zeker een actualiteitsdebat waard in het Vlaams Parlement, maar blijkbaar vinden de meerderheidspartijen en de bevoegde minister de woonellende van sociaal zwakkeren onvoldoende belangrijk. Het debat werd dus geweigerd.’

Nieuwe wachtlijst voor renovatie sociale woningen

Mercedes Van Volcem hekelt het falende Woonbeleid van de minister. ‘Er is een dubbel probleem: zij die geen woning hebben, staan op alsmaar langer worden wachtlijsten. De meest uitgezuiverde lijsten spreken over 70.860 woonbehoeftige kandidaten voor een sociale woning. Zij die wél al een woning hebben, wonen vaak in woningen die kwalitatief ondermaats zijn en komen op een nieuwe wachtlijst: die van de renovaties. Proficiat, mevrouw de minister, met alweer een nieuwe wachtlijst.’

De minister probeert de gemoederen te sussen met een nieuw renovatieprogramma voor sociale huisvesting. ‘Die 100 miljoen euro extra per jaar zijn een druppel op een hete plaat. Volgens de minister voldoet minstens de helft van het sociaal woonpatrimonium niet aan de  2020-doelstelling, die bepaalt dat alle woningen tegen dan minstens over dakisolatie, dubbel glas en een rendabel verwarmingssysteem moeten beschikken’, legt Mercedes Van Volcem uit. ‘Naar verwachting is hiervoor een drietal miljard euro nodig.’

Mercedes Van Volcem ziet nog een tegenstrijdigheid in het beleid: ‘Gezien de krapte op de sociale woningmarkt en de slechte kwaliteit van een deel van het sociaal woonpatrimonium, zou de private woonmarkt een partner moeten zijn om de grote noden te helpen lenigen. Helaas schrikt de minister private investeerders af door alsmaar meer kwaliteitseisen op te leggen. Dit is een beleid met twee maten en twee gewichten, maar alles behalve met een sociaal gezicht.’